Januari 2021

2020 was een bijzonder jaar. Corona overheerst erg veel.

We waren nog maar net weer gestart na een lange vakantie toen het bericht corona kwam.De stagiaires werden met spoed terug geroepen, men vreesde het ergste voor Afrika.Wel dat viel niet mee voor Katja onze stagiaire. Ze kwam net terug van een seminar in Rwanda en haar ouders zouden komen om haar en haar werkplek te zien.Alles werd gecanceld. Katja ging met spoed op zoek naar een ticket. Ze vond er een. Helaas een aantal dagen later kreeg ze bericht dat deze was gecanceld.Het was een van de laatste dagen dat er nog regulier gevlogen werd. Ik ging met haar naar Kampala om direct via de maatschappijen te boeken. Wat bleek, alleen haar vlucht van Amsterdamnaar Frankfurt was gecanceld. Dus Amsterdam Frankfurt bij trein en ziedaar Katja kon naar huis.

De besmettingen hier in Oeganda waren niet zo hoog. Alfred ging naar Duitsland ook om andere redenen. Ik besloot te blijven en te zien.Toen kwam ook hier de lockdown en niet zo zuinig. Algehele lockdown, met avondklok en scholen dicht. Markten dicht alleen supermarkten waren nog open. Boda’s mochten niet meer met vervoerders rijden. En alleen met voedsel van 8 tot 5. Hierop werd streng toegezien.Voor de bevolking een ramp want veel kleine ondernemers en boda rijders en vervoerders kwamen zonder werk. Ook de grenzen gingen dicht. En als je als moest reizen ging dit via de district Officier die moest een brief schrijven dat het noodzakelijk was.

Op aandringen van diverse vrienden en artsen ben ik met een van de laatste repatrieringsvluchten naar Nederland gekomen. Dat was een hele onderneming. Alle grenzen dicht en we deden 5 luchthavens aan. Iedere keer moest er nieuwe toestemming komen om door te mogen. Dat kostte veel reistijd. Het was raar om op Schiphol aan te komen. Het leek wel een spookstad. Gelukkig had ik een hotel geboekt vlakbij het vliegveld. De volgende morgen werd ik opgepikt door een nichtje. Dat was een enorme luxe. Want ik had 1 dag tevoren gehoord dat er een vlucht zou zijn. Wel de ambassade was aanwezig op het vliegveld, ik vond dat heel bijzonder. De ambassade hield ons ook uitstekend op de hoogte wat er gaande was.

Thuis gekomen, vreemd ontheemd en in corona ban. Langzaam veranderde dat wat. De situatie verbeterde. Ik hield contact met Oeganda. De grenzen zijn lang dicht gebleven tot 1 oktober. De besmettingsgraad hier was niet zo hoog, Voor mij een reden om terug te gaan. Te zien hoe het met de kinderen en de projecten is gesteld. Maar de besmettingen nemen toe, het is verkiezingstijd en hoewel er met restricties zijn aan de hoeveelheid mensen zijn er toch campagnes met horde’s mensen.

Hoe het er gaat uit zien wordt pas duidelijk als de verkiezingen geweest zijn.

Officieel mogen de scholen eind januari open. Ik heb de kinderen gezien en de ouders allemaal gesproken. Ze doen het goed, er is zeker een kentering in gedrag te bespeuren. De kids helpen spontaan mee in de dagelijkse doe dingen als straat vegen water halen, afwassen e.d.Ze kregen allemaal een hen want het bezit van vee is hier essentieel voor het aanzien. Zo onze kinderen zijn gestart met het hebben van een kip die zich kan vermeerderen. Ik weet nog niet zo goed wat te doen met de school als deze open mag. Ik ben bang.

Het schijnt dat de ziekenhuizen overvol zijn en dat we corona patiënten ook hier in de kliniek moeten gaat opvangen met niets!!!! Ik ga naar Kampala dit weekend voor zuurstof. Zo ik ben zeer voorzichtig met onze kinderen die denk ik toch extra vatbaar zijn. Wel ik wens een ieder een zegenrijk nieuw jaar toe. Met een hoop energie om alle zorgen het hoofd te bieden.

Een lieve groet vanuit hier! Truus

December 2019

Al weer een jaar voorbij in Ocacia waar veel gebeurd en is gebeurd. Afgelopen jaar was ik met Kerst en oud en nieuw in Nederland. Wel ook weer fijn om dit samen met de familie te vieren. Dit jaar ben ik hier. Ook hier kijk ik naar uit, het is hier altijd heel speciaal. Het begint al vroeg met Kerstmis koorts. Kampala wordt gevaarlijk, dieven zijn active op zoek naar geld. Vorig jaar werd er in ons huis ingebroken eind november. Gelukkig bij ons niet veel weg. Bij de buurman veel meer. Hier wordt Kerst gevierd met de hele (grote familie) en eten is een belangrijk aspect en net als bij ons nieuwe kledij. De kinderen hebben al vakantie, we hebben de school 1 december feestelijk afgesloten met kaarsen maken. En de advends kaars in de kerk brengend.

Alle kinderen kregen een kerst kaars mee naar huis. Het was opnieuw een afsluiting met de ouders en een gezamelijke maaltijd. Aldoor wordt benadrukt hoe goed men de veranderingen in gedrag bij de kinderen zien. Ze gaan graag naar school en vinden de vakantie eigenlijk helemaal niet zo fijn. Ook benadrukken de ouders keer op keer te ervaren dat de kids niet meer nutteloos zijn. Ze helpe mee in het gezin, met water halen, wassen en afwassen.

Voor mij is de opvolging, Ik probeer de school onder het gouvernement te brengen, maar ambtelijke molens draaien langzaam. Bovendien is hier het inclusive denken in het naar school gaan een groot goed. Alleen voor mij werkt het niet. Zeker niet als je als onderwijzer 100 kinderen in je klas hebt. Dan heb je echt geen aandacht voor een andere doelgroep..

Ook ik ben benieuwd hoe het zou zijn als men schoolgeld zou moeten betalen, of dan nog de kinderen zouden komen. Maar goed, het taboe omtrent deze kinderen is doorbroken en het mag genoemd worden. Nog steeds denken de ouders dat als ze maar lang genoeg onderwijs krijgen dat ze mee kunnen draaien. Maar helaas keer op keer moeten we dit benadrukken dat dit nooit het geval zal zijn. Er zijn ook andere zorgen, het zijn kwetsbare kinderen, en 2 weken geleden vertelde een moeder dat haar dochter een verstandelijk beperkt meisje was bevallen van een dochter. Aangerand.

Wel vorig jaar Pasen,wordt ook uitgebreid gevierd, een spannende tijd eerst met de vasten.dan met de Paasrituelen. Pinksteren is geen speciale feestdag, ook voor Hemelvaart is niet zoveel aandacht.

Het was een druk jaar met de start van een nieuw project. CP..Cerebral Palsey. Een groep kinderen met een cerebrale aandoening opgedaan voor/tijdens of na de geboorte. Het laat zich zien als baby’s die niet een opgaande groei lijn hebben. Een wens van mij was om vroegtijdig met deze kinderen te beginnen, ze te erkennen en met oefeningen en spel therapie het brein te stimuleren. Het loopt mensen komen, het probleem is het transport. Men komt soms van ver. Lopen, fietsen of komen met vervoer.

Ook het Corsu project loopt nog steeds, We hebben regelmatig successen, zoals een compleet verlamde jongen., die met de goede medicijnen en een kortdurende corsu training nu weer naar school gaat. Alleen de hand en been functie is nog niet geheel hersteld.

We kregen veel bezoek, een verpleegkundige uit Trier liep 2 maanden stage. Familie van mij kwam. Een nichtje liep stage in Amecet gerund door Els van Teylingen een Zeeuwse. Ze runt een crisis opvang huis voor kinderen in acute situaties die even niet huis kunnen zijn, of vondelingen of een baby waarvan de moeder overleed en de familie niet bij machte is het kind te voeden.

In september was ik thuis in Holland, daarna weer bezoek. Ook de audioloog was er weer dit jaar. Het is ongelooflijk hoe veel slecht horende en doven problematiek er is. Enkele oorzaken, mensen peuteren graag in de oren met van alles en nog wat. Vooral de kippeveer is geliefd. Gevolg gat of gaten in het trommelvlies. Maar ook de malaria medicatie kan doofheid veroorzaken. De audioloog zag rond de 90 nieuwe/en sommige oude patienten terug. Bijna tegelijkertijd kwam de oogarts hij opereerde 51 staar patienten hier. Betaald door vooral de kerk uit Middelburg. Vele patienten zijn er dankbaar voor.

Juli 2018

blbl In de omgeving van Kampala ligt CoRSU Revalidatieziekenhuis. Het ziekenhuis richt zich vooral op kinderen tot 16 jaar met een lichamelijke handicap. Voor hen verricht het ziekenhuis orthopaedische - en plastische chirurgie en allerlei vormen van revalidatie. Truus Groenendijk heeft een overeenkomst met dit ziekenhuis gesloten, zodat zij er ook kinderen kan laten opereren. De chirurgische diensten zijn gratis, maar alle andere behandelkosten, de kosten van vervoer naar het ziekenhuis en de verblijfskosten komen voor rekening van de ouders. Vaak is deze financiële bijdrage een probleem. Het CoRSU project loopt nu enkele jaren en regelmatig worden kinderen met botproblemen er naar toe gestuurd. Veel kinderen zijn met succes geopereerd.

Truus vertelt hieronder zelf over enkele ervaringen met het ziekenhuis. We zien ook dat het deze kinderen soms moeite kost om aan een nieuw perspectief in hun leven te wennen.

WAJID

Het begon met Wajid, een jongen van 14 jaar.  Zuster Celestine, het hoofd van onze kliniek,  vroeg mij eens te gaan kijken naar Wajid. Hij woont in een dorpje niet zover van ons dorp Ococia. Ik vond een uitgemergelde jongen in erbarmelijke omstandigheden. Liggend op een houten brits in een donkere hut met een wanhopige moeder. Ik zag open liggende botten met vooral veel pus.
Ik schatte de toestand zeer ernstig in en dacht aan een osteomyelitis, een ontsteking van het bot of het beenmerg. Ik aarzelde, want ik dacht dat de jongen al stervende was. ik sprak met zijn moeder over de mogelijkheid hem naar  CoRSU te brengen in de hoop dat hij zou overleven.  Zij wilde graag gaan, zijn vader gaf geen penny meer voor hem. Letterlijk en figuurlijk!
En zo gingen we, ik vol onrust of we het zouden halen en of hij onderweg niet zou doodgaan?
Na 7 uur rijden kwamen we aan in CoRSU aan en werd Wajid  in bed gelegd. Dat was alles voor die dag.

De volgende dag probeerden we na veel gedoe de juiste dokter te vinden. Uiteindelijk stuurde de dokter ons naar de Röntgenafdeling. De laborant van de Röntgen zei onmiddellijk: ‘ik ruik tbc’. Ik was verwonderd, kun je dat ruiken? Ja, het heeft een heel bijzondere geur die nog steeds in mijn herinnering is. Het was bot tbc, zeer ernstig, en iedereen vermoedde dat hij zou overlijden. Maar na langdurig verblijf, goede zorg, vooral voedsel en medicijnen en later veel operaties genas hij.
Ik bewonder het geduld van de moeder. Ze was zeker 9 maanden met hem in het ziekenhuis.
Hij kwam naar huis, eerst ook uiterst depressief. Ik realiseerde me dat ook zijn leven een
drastische wending nam, van afscheid nemen tot het leven herpakken. Hij leerde eerst omgaan met een rolstoel en nu loopt hij met één kruk en verkoopt kippen op de markt. Dit was mogelijk dank zij alle financiële steun.

CATHERINE

Zuster Celestine  vroeg me of ik een meisje wilde zien dat niet liep door onbekende oorzaak.
De grootvader kwam naar de kliniek  met de vraag of er nog iets aan te doen was.
Ik zag een 12 jarig meisje dat vanaf zeer jonge leeftijd niet meer liep. Ik was verwonderd dat ze niet liep, want oppervlakkig gezien leek er niet veel reden toe. Op zijn minst was een diagnose belangrijk en daarom bracht ik haar naar CoRSU.
De dokter was optimistisch, hij zag perspectief. Er waren diverse oorzaken voor niet kunnen lopen. Een lange reeks van operaties volgde. Ook hier is bewondering voor het uithoudingsvermogen van haar zus, die in het ziekenhuis voor haar zorgde en dat ook thuis al deed.
Van de week ontmoette ik Catharine, lopend met krukken en speciale schoenen.
Ze keek niet erg gelukkig, en ik barstte uit in ‘O Catharine, je loopt’.
Ik zag haar gezicht, ze keek niet echt blij. Toen realiseerde ik me dat haar hele wereldbeeld in korte tijd was veranderd van een zittend verzorgend bestaan naar een zelfstandig en lopend  bestaan.

 

Juni 2017

De School is begonnen.

Mijn interesse voor de verstandelijk gehandicapte is sinds ik startte de opleiding er altijd geweest. Opvallend was dat ik weinig verstandelijk gehandicapten zag in de dorpjes  en bij nader onderzoek bleek dat er een taboe /stigma is voor zowel de kinderen , ouders en ook de gemeenschap. Het behoort tot de wereld of de demonen, straf van God. Deze kinderen worden letterlijk niet geteld. Als je vraagt hoeveel kinderen men heeft is dit kind niet meegeteld.
En het zijn er vele samen met de Sociaal werkster zochten we deze gezinnen op. En probeerde ook wat te doen in de thuis situatie In de toekomst willen we dit uitbreiden,  ook maakte we patienten groepen in de dorpjes. Dit werkt enigzins ouders of familie kunnen elkaar met soort gelijke problemen steunen.
Alfred en ik besloten iets te doen voor deze groep en we bouwde een school zodat er mogelijkheden zijn om de beperkingen die er zijn zo mogelijk te ontwikkelen ieder op zijn eigen niveau.

Ook hebben we een kleine mogelijkheid voor een vocationel training. We selekteerde en wat niet eenvoudig was en startte met 6 kinderen voor eenvoudige basis onderwijs en 4 kinderen voor vocationel traning. De staf is er klaar voor, 1 onderwijzer betaald bij het gouvernement en 1 onderwijzer betaald door de foundation. Ook een Care taker en een kok.
Afgelopen Maandag kwamen  de eerste geselecteerde kinderen voor onderwijs. Het was een feestelijk begin. Ik was gespannen hoe het zou verlopen en of iedereen zou komen. Twee kinderen ontbraken maar die komen deze week.
In de toekomst als dit goed gaat starten we met vroege interventie dat betekend dat familie met een jong gehandicapt kind kan komen om hen te ondersteunen met advies en therapie.

Truus

Woensdag 22 Februari 2017

De kinderen van groep 5 en 6 van de Regenboogschool in Middelburg haalden maar liefst € 1.586,68 op met een micro kredietproject voor Afrika. De helft van dat bedrag, bijna € 800, is bestemd voor Ekeunos. De kinderen verdienden het geld met het doen van allerlei klusjes. Er werden cupcakes en boterkoeken gebakken, oorbellen gemaakt, auto's gewassen en nog veel meer.

 

 

 

 

 

 

Op 22 februari werd het Afrika project feestelijk afgesloten, in aanwezigheid van de ouders.

Alle kinderen van groep 5 en 6 en de enthousiaste juffen Maria en Marjolein heel hartelijk bedankt voor dit geweldige resultaat.

 

Zaterdag 28 Januari 2017

Afgelopen weekend ontving Stichting Ekeunos, uit handen van de burgemeester van Tilburg, een cheque ter waarde van €1700 van Books 4 life Tilburg!

Books 4 life verkoopt 2e hands boeken voor het goede doel. En 90%! van hun opbrengsten wordt besteed aan het goede doel. Tijdens een feestelijke bijeenkomst mochten Sari van Dixhoorn en Elja Vels deze cheque ophalen.

Als Stichting zijn wij bijzonder blij met dit enorme bedrag en het goede werk wat Truus hiermee weer kan verrichten! We kunnen dit bedrag besteden aan de bouw van toiletten in het pas geopende schoolgebouw. En Truus kan met het overige bedrag meerdere kinderen laten opereren zodat zij een beter leven krijgen. 

 

 

 

 

 

 

 

Januari 2017

Het is niet eenvoudig hier te werken met zoveel culturele verschillen verwachtingen van de dorpsbewoners etc. Mijn plan is niet veranderd maar vraagt tijd.

Wel de bouw van de school is klaar en ik startte met een sociaal werker een selektie in de dorpjes.
Het is altijd bijzonder om daar te zijn men komt met alle ziektes en zeertjes. En men hoopt altijd op hulp wat lang niet altijd kan. Maar aandacht is ook al iets wat op prijs gesteld wordt.

In een eerdere vergadering had ik de LOC (een soort dorpsoudste) en de voorzitters van de patienten groep ingelicht over de voortgang van de school. Men is afwachtend en sceptisch dit soort kinderen kunnen toch niets? zo werd gesuggereerd. En eigenlijk moet alles gratis want waar verspandeer je anders je geld en inspanning voor. (dit werd letterlijk zo gezegd). Lastig om hier mee om te gaan.
Ik probeer uit te leggen dat als je iets niet oefent het zal niet verbeteren.

Wel ik zag opnieuw veel kinderen/en volwassenen de vraag is nu te starten met hoeveel en met wie. De volgende fase zal zijn werven van staf. Uiteindelijk zal dit project zelfredzaam moeten worden maar dat is nog een lange weg te gaan.

Groet vanuit een zeer warm Ococia -Oeganda. Truus

 

Mei 2016: Voortgang project Ekeunos.

In Europa hebben we geen tijd en in Afrika hebben we geen tijd.

Alleen: de betekenissen zijn heel verschillend. In Europa geeft het leven met de tijd vaak het gevoel: ik heb geen tijd. In Oeganda hebben veel mensen geen horloge, de tijd staat in een ander perspectief. Men is nooit op tijd, maar men heeft wel veel tijd voor bezoek e.d.
Het heeft me veel moeite gekost om mensen op tijd op hun werk te laten verschijnen en blijf me verbazen hoe ze dat doen. De zon zendt ze de tijd. Heel bijzonder. Ik kan er wat van leren, maar het frustreert me ook. Het betekent vaak dat jouw planning totaal niet klopt met wat er werkelijk gebeurt. Zo ook met de school, de bouw vordert maar langzaam.
Er waren pas 3 begrafenissen in 2 weken, dat betekent 2 weken geen werkers. Men wordt geacht naar de begrafenis te gaan en te helpen met de voorbereiding e.d. Meestal kost dat 2 of 3 dagen. Geen werk is ook geen inkomen. Aan de school wordt met dagloners gewerkt.

Na de operatie aan mijn heup  heeft alles wat stil gelegen, en het kostte tijd om er nieuw leven in te blazen. Ook Alfred, de Duitse coördinator van German Emergency Doctors, was een poosje niet in de buurt zodat de bouw heeft stil gelegen.
Ook  dacht men dat de Muzungo (=blanke, ik dus) niet meer terug zou komen.  Vooral in de dorpen met de zelfhulpgroepen van ouders met gehandicapte kinderen was dat het geval. Maar een nieuwe start is begonnen, ook krijgen de dorpen (er wordt om gevraagd) bijbels in het Tesso, de taal die in het gebied gesproken wordt. Dankzij een gift uit Middelburg we hebben 20 bijbels in het Tesso en 5 Afrikaans Engelse bijbels  gekocht.

Laat ik een huidige stand van zaken geven.
Het diabetes project:
Tijdens mijn afwezigheid  is het werk doorgegaan, helaas was op een gegeven moment de insuline op en moest men het kopen in de apotheek. Er was geen insuline in de apotheek en wat er was bleek schrikbarend duur.  Via de mail had ik contact en ik heb geadviseerd het toch te kopen.  Later is het van een grote apotheek uit Kampala gekomen. Gelukkig is dat alles goed verlopen.
Het epilepsie project:
We vragen nu een klein bedragje voor de medicijnen 3.500 Ush (Ugandese shilling) in de maand. Dat is ongeveer 1 euro. Ook hier was een kleine dip te zien,  men dacht de Muzungo is er niet, dus er zijn ook geen medicijnen. Sinds ik terug ben komt men weer. Ik leg de patiënten uit dat er altijd iemand is. We hebben 150 epilepsie patiënten geregistreerd. Zij komen niet allemaal, maar we zien ongeveer 22 patiënten per spreekuur  1x per week.
Invulling school:
Op dit moment ben ik druk op zoek naar personeel. Dat is niet eenvoudig, er is hier in Kampala een universiteit voor speciaal onderwijs, maar daar kent men geen differentiatie.  Er is nauwelijks aandacht en ervaring voor de groep met beperkingen op leergebied.  Ook speelt de taal een rol, wij spreken hier Tesso. Dat is een taalgebied dat de toekomstige leraar moet beheersen. Ook ga ik op zoek naar een spraakleraar, heel veel  patiëntjes hebben problemen met de spraak. Het zoeken naar personeel zal niet eenvoudig zijn. Verder ga ik op zoek naar deskundige mensen uit Europa. Het lijkt erop dat er 2 aanbiedingen zijn.
Voor de school  hadden we al 2 stieren en een koe gekocht, nu hebben we een kalfje.
Het CORSU project:
CORSU is een revalidatieziekenhuis in de omgeving van Kampala, waar kinderen met lichamelijke handicaps geholpen kunnen worden.  Het Corsu project heeft grotendeels stil gelegen, alleen de jongen met de tuberculeuze ontstekingen in de botten heb ik opgepikt uit het ziekenhuis. Hij is nu voor lange tijd thuis. Hij moet nog 1x terug voor een kleine operatie. Ik heb dit programma weer geactiveerd en het is nu vakantie tijd zodat een paar kinderen geopereerd gaan worden aan verlammingsverschijnselen na een verkeerde injectie.
Het scholingsproject voor 2e kans onderwijs:
Er worden nu 3 vrouwen gesponsord voor een schoolopleiding. Maria, een meisje met diabetes leert voor kapster, Adongo doet een soort hotelschool. Geoffrey is bijna klaar als verpleegkundige (juni).
Dan is er nog een sponsorschap voor een clinical officer ( een soort boerendokter) en één voor een doof meisje.

Dit zijn op dit moment de lopende zaken, ik dank allen hartelijk voor de verleende hulp en de financiële steun.

Truus Groenendijk,
Mei 2016.